Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ επιστρέφει στη σκηνοθεσία με μια ηλιόλουστη και ανατρεπτική εκδοχή του νεο-νουάρ, φέρνοντας στο προσκήνιο έναν ιδιαίτερα χαρισματικό πρωταγωνιστή, τον Γκλεν Πάουελ. Στην πιο πρόσφατη δουλειά του, ο Λινκλέιτερ συνδυάζει τη λαμπερή ατμόσφαιρα με τις σκοτεινές αποχρώσεις του είδους, δημιουργώντας ένα κινηματογραφικό έργο που συνδυάζει την παραδοσιακή γοητεία του νεο-νουάρ με μια φρέσκια και ανατρεπτική προσέγγιση. Ο Γκλεν Πάουελ αναδεικνύεται με εξαιρετικό τρόπο στον ρόλο του, προσφέροντας μια ερμηνεία που συνδυάζει ενέργεια, βάθος και χαρισματικότητα, και συμβάλλει καθοριστικά στη μοναδική ατμόσφαιρα της ταινίας.
Ποια είναι η πραγματική μας ταυτότητα; Είναι ο εαυτός μας απλώς ένα κατασκεύασμα που έχει διαμορφωθεί μέσα από τις συμφωνίες και τις αλληλεπιδράσεις μας με τους γύρω μας, ή μήπως υπάρχει κάτι πιο ουσιαστικό; Αν η αλήθεια είναι ότι ο εαυτός μας διαμορφώνεται από τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, τότε μήπως μπορούμε να αναδημιουργήσουμε τον εαυτό μας όπως ακριβώς αλλάζουμε ρόλους σε μια θεατρική παράσταση; Μήπως μπορούμε να επαναστατήσουμε και να επαναστατήσουμε την προσωπικότητά μας, έτσι ώστε να αποφύγουμε τις εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ του Εγώ, του Εκείνου και του Υπερεγώ, τις τρεις βασικές συνιστώσες του ανθρώπινου ψυχισμού σύμφωνα με τον Σίγκμουντ Φρόυντ;
Αυτή η θεμελιώδης ερώτηση φέρνει στο προσκήνιο τον Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, έναν σκηνοθέτη που είναι ιδιαίτερα ικανός στην κατανόηση και την εφαρμογή των κινηματογραφικών συμβάσεων. Ωστόσο, ο Λινκλέιτερ δεν διστάζει να πειραματιστεί με αυτές τις συμβάσεις, να τις αναδιαμορφώσει και να τους δώσει μια μοναδική ταυτότητα, προκειμένου να δημιουργήσει κάτι πρωτότυπο και ξεχωριστό. Το «Hit Man» είναι η απόλυτη ενσάρκωση αυτής της δημιουργικής ελευθερίας. Κάτω από ένα απλό και ευχάριστο εξωτερικό περίβλημα, η ταινία αποδεικνύεται ένα δίωρο μελέτης χαρακτήρων, γεμάτο με φιλοσοφικές νότες που διερευνούν την πραγματική φύση της ταυτότητας. Είναι μια ταινία που συνδυάζει την αίσθηση του ευχάριστου και την πολυπλοκότητα του είδους, ακριβώς όπως και ο πρωταγωνιστής της.
Ο Γκάρι Τζόνσον είναι ο πιο περιζήτητος επαγγελματίας δολοφόνος στη Νέα Ορλεάνη. Στα μάτια των πελατών του, μοιάζει σαν να έχει βγει από μια ταινία: ένας αδίστακτος εκτελεστής. Ωστόσο, αν τον προσλάβετε για να εξαφανίσει κάποιον, όπως έναν σύζυγο ή έναν αφεντικό, πρέπει να είστε προσεκτικοί, καθώς ο Γκάρι εργάζεται για την αστυνομία. Όταν παραβιάζει το πρωτόκολλο προκειμένου να βοηθήσει μια απελπισμένη γυναίκα που προσπαθεί να ξεφύγει από έναν κακοποιητικό σύντροφο, βρίσκει τον εαυτό του μπλεγμένο σε έναν ιστό ψεύτικων προσωπείων, ερωτεύεται τη γυναίκα και αρχίζει να σκέφτεται σοβαρά την ιδέα να γίνει ο ίδιος εγκληματίας.
Η ταινία, βασισμένη εν μέρει σε πραγματικά γεγονότα (όπως αναφέρεται στην αρχή), μοιάζει με ένα έργο που θα μπορούσε να είχε σκηνοθετηθεί από τους αδελφούς Κοέν – μια χαοτική και σκοτεινή αστυνομική κωμωδία. Ωστόσο, ο Λινκλέιτερ ξεφεύγει από την προσέγγιση των Κοέν και συνεργάζεται με τον συν-σεναριογράφο και πρωταγωνιστή Γκλεν Πάουελ για να δημιουργήσει μια ανατρεπτικά διασκεδαστική ρομαντική κομεντί, συνδυάζοντας την με τη ψυχολογία της μεταβλητότητας του εαυτού. Στην πραγματικότητα, πάντα προσπαθούμε να δείξουμε έναν «άλλο» (καλύτερο;) εαυτό όταν γνωρίζουμε κάποιον για πρώτη φορά. Και συχνά, αυτός ο «άλλος» εαυτός μετατρέπεται σε εμάς καθώς εξελίσσεται η σχέση.
Ο Λινκλέιτερ έχει την ικανότητα να αγαπά τους χαρακτήρες του και να τους φέρνει στη ζωή με ιδιαίτερη προσοχή. Εντυπωσιάζεται και μαγεύεται από αυτούς, από το πώς τους προσεγγίζει μέσα από τις προσωπικές τους ιστορίες, έως τον τρόπο που τους υλοποιεί στις σκηνές της ταινίας. Διαθέτει μια σχεδόν μαγική ικανότητα να γράφει διαλόγους και να συνθέτει πλάνα που ξεχειλίζουν από φυσικότητα και αλήθεια. Παίζει με τα κλισέ και τα αναπροσαρμόζει, κάτι που, αν γινόταν με λάθος τρόπο, θα μπορούσε να οδηγήσει σε υπερβολικά στημένες καταστάσεις που αποδιοργανώνουν την πλοκή. Στην πραγματικότητα, οι διάλογοι αυτοί δίνουν ζωή και κίνηση σε κάθε σημείο της πλοκής.
Παρά το γεγονός ότι τα διακυβεύματα σε μια ταινία με πληρωμένους δολοφόνους μπορεί να φαίνονται περιορισμένα και να περιλαμβάνουν κάποιες σεναριακές ευκολίες, ο Λινκλέιτερ καταφέρνει να δημιουργήσει μια ζεστή και άνετη ατμόσφαιρα που θυμίζει τις κλασικές ρομαντικές κομεντί της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ. Υπάρχει μια σκοτεινή διάσταση στην ιστορία, αλλά ο Λινκλέιτερ επιλέγει να μην την εξερευνήσει, προτιμώντας να σκηνοθετήσει με μια φρέσκια, πολύχρωμη και μοντέρνα αισθητική. Η ταινία, αν και δεν πρωτοτυπεί απόλυτα, είναι ελκυστική και σέξι. Η χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών, Γκλεν Πάουελ και Αντρια Αργιόνα, είναι αδιαμφισβήτητη. Ο Πάουελ αποδεικνύεται ένας πραγματικός χαμαιλέοντας, κυρίως στην προσέγγιση των ποικιλόμορφων προσωπικοτήτων του χαρακτήρα του ως πληρωμένος δολοφόνος, αναδεικνύοντας τον ως έναν από τους πιο χαρισματικούς και ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του. Η Αργιόνα προσφέρει μια φανταστική και αισθησιακή ερμηνεία που συμπληρώνει τέλεια την ενέργεια του Πάουελ.
Το «Hit Man» είναι μια ταινία που μόνο ο Λινκλέιτερ θα μπορούσε να έχει δημιουργήσει. Πρόκειται για μια ρομαντική κομεντί που ταυτόχρονα προσπαθεί να απαντήσει στο αιώνιο ερώτημα του εάν οι άνθρωποι μπορούν πραγματικά να αλλάξουν. Και η απάντηση ίσως αποδειχτεί πολύ πιο διασκεδαστική από ό,τι θα μπορούσατε να φανταστείτε.
