Ο Ρόμπερτ Έγκερς, ένας από τους πιο συναρπαστικούς σκηνοθέτες της σύγχρονης κινηματογραφίας, επιστρέφει με την πολυαναμενόμενη διασκευή του κλασικού Νοσφεράτου του Φρίντριχ Βίλχελμ Μουρνάου, προσφέροντας μια οπτική πανδαισία που όμως υπολείπεται της ουσίας που ανέδειξε την αυθεντική ταινία του 1922. Το έργο του Έγκερς, αν και γεμάτο αισθητική και τεχνική αρτιότητα, δεν καταφέρνει να εμβαθύνει στους κοινωνικούς, υπαρξιακούς και πολιτικούς θησαυρούς που κρύβει το κλασικό γοτθικό ρομάντζο.
Η νέα διασκευή του Έγκερς, που φέρει την υπογραφή του και στο σενάριο, αναλαμβάνει να αναδημιουργήσει την πρώτη κινηματογραφική μεταφορά του Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ, την οποία, μάλιστα, είχε διασκευάσει και ο Μουρνάου χωρίς να έχει εξασφαλίσει τα δικαιώματα. Η ταινία του Έγκερς, αν και πιστή στην αισθητική του γερμανικού εξπρεσιονισμού και της ατμόσφαιρας που κατέκτησε την εποχή του, καταλήγει να είναι ένα εντυπωσιακό, αλλά άδειο καλλιτεχνικό εγχείρημα.
Το Νοσφεράτου τοποθετεί την ιστορία της Έλεν, μίας νεαρής γυναίκας που παλεύει με τον τρόμο και την ερωτική της εμμονή με τον Κόμη Ορλοκ, έναν φανταστικό χαρακτήρα του οποίου την τρομακτική μορφή ενσαρκώνει ο Μπιλ Σκάρσγκαρντ. Η Έλεν, την οποία υποδύεται η Λίλι-Ρόουζ Ντεπ, βιώνει τα όνειρα και τις φαντασιώσεις που την καταδιώκουν, εν μέσω μιας κοινωνίας που παραμένει εχθρική προς το “διαφορετικό”, το απαγορευμένο και το υπερβατικό. Ωστόσο, η ερμηνεία της Ντεπ, αν και αισθητικά άψογη, δεν βρίσκει τον πυρήνα του χαρακτήρα της Έλεν, που στις άλλες εκδοχές του έργου αποτέλεσε τον κεντρικό άξονα για την εξέλιξη της αφήγησης.
Ο Κόμης Ορλοκ, στον οποίο ο Έγκερς έχει προσδώσει έναν αλλόκοτο και κάπως κωμικό χαρακτήρα μέσω του Μπιλ Σκάρσγκαρντ, προδίδει την υποβλητικότητα του αυθεντικού χαρακτήρα, που κατέχει μια τρομακτική υπερανθρώπινη δύναμη, απαλλαγμένη από τον παραμικρό ψήγμα γέλιου. Η χρήση του μακιγιάζ και των εφέ, αν και εντυπωσιακή, δεν κατορθώνει να αποδώσει τον τρόμο και την αίσθηση της αυθεντικής απειλής που ο Κόμης Ορλοκ ενέπνευσε στην πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο.
Εξαιρετικά σκηνοθετημένα είναι τα πλάνα, με τον Έγκερς να παίζει με το φως και τη σκιά, δημιουργώντας έναν κόσμο που θυμίζει έναν αποκριάτικο εφιάλτη. Η φωτογραφία του Τζάριν Μπλάσκι προσφέρει ένα οπτικό θέαμα που σερβίρει το σκοτεινό, σκοτεινό γοτθικό τοπίο με μοναδικότητα, κάνοντάς το αισθητικά εξαιρετικό. Το ηχητικό τοπίο, με την υπογραφή του Ρόμπιν Κάρολαν, είναι απόλυτα ταιριαστό με την ατμόσφαιρα, αν και καταλήγει να εντείνει την απογοήτευση, καθώς παραμένει ανεκμετάλλευτο από την κινηματογραφική δράση.
Η ταινία, παρόλο που φέρει όλα τα στοιχεία για να είναι μια από τις πιο συναρπαστικές κινηματογραφικές εμπειρίες του 2024, μένει στην επιφάνεια. Η ιστορία του τρόμου, της αμαρτίας, του θανάτου και του πάθους που χαρακτηρίζει το Νοσφεράτου και το Δράκουλα, παραμένει απλώς μία σκηνική και οπτική αναπαράσταση που δεν συνδέεται βαθιά με τα κοινωνικά και υπαρξιακά ερωτήματα που προβάλλει το έργο. Το έργο παραμένει κενό από πολιτική ή κοινωνική διάσταση, ενώ η εντυπωσιακή του αισθητική φαίνεται να αντικαθιστά οποιαδήποτε ουσιαστική πλοκή ή υπόδειξη.
Συντελεστές και Ταυτότητα Ταινίας
- Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Έγκερς
- Σενάριο: Ρόμπερτ Έγκερς
- Φωτογραφία: Τζάριν Μπλάσκι
- Μοντάζ: Λουίζ Φόρντ
- Μουσική: Ρόμπιν Κάρολαν
- Πρωταγωνιστούν: Μπιλ Σκάρσγκαρντ (Κόμης Ορλοκ), Νίκολας Χολτ (Τόμας Χάτερ), Λίλι-Ρόουζ Ντεπ (Έλεν), Γουίλεμ Νταφόε, Ραλφ Ινεσον, Ααρον Τέιλορ-Τζόνσον, Σάιμον ΜακΜπέρνι, Εμα Κόριν
- Διάρκεια: 132 λεπτά
- Παραγωγή: Τζεφ Ρόμπινοφ, Τζον Γκρέιαμ, Κρις Κολόμπους, Ελινορ Κολόμπους, Ρόμπερτ Έγκερς
- Διανομή: Tanweer
- Η.Π.Α., 2024
